Otvaranje izložbe radova Selme Đulizarević Karanović

Otvaranje izložbe radova Selme Đulizarević Karanović nastalih u periodu 2005 – 2018. Izložba “Trnoružičnjak” najavljeno je za četvrtak, 27. septembra, u 20:00.

Selma Đulizarević Karanović nastavlja da crpi inspiraciju iz bajke o Trnoružici i detalja iz bašte koja je izrasla oko dvorca u kojem je usnula Trnoružica. Njena istraživanja ove problematike javnosti su prvi put prezentovana 2002. godine na izložbi u galeriji Zadužbine Ilije M. Kolarca. Od tada do danas, se kontinuirano mogu pratiti promišljanja ove autorice na problem realno-irealnog vrta. Izloženi radovi preispituju
status floralnog ornamenta koji nosi različita značenja kao što su nostalgija, vintage i retro. Ova posljednja odrednica, kako Đulizarević Karanović ističe, ukazuje na smjer unazad ka uzorima iz prošlost, koje sagledava kao bitne elemente u definisanju odnosa prema savremenosti.

O izložbi je pisala historičarka umjetnosti Ljiljana Ćinkul, koja je između ostalog navela: „(…) Danas je vidljiva potreba Slikarke da njen rad ovlada prostorom – ambijentom, a bajkovitost sa elementima subverzivnog stukturiše idejni koncept novih kolaža i krinolina. Svoj afinitet za scensko i scenično ona razvija u dijalogu sa istorijskim kostimom i vremenima žena-dama, kada se gospodstvo ogledalo i u pažljivom dres-kodu. Projekat sa korestima-objektima vodili su dalje u još razvijeniji sistem posvećen vizuelnoj igri sa krinolinama i kreacijama scenskih kostima po sopstvenoj estetskoj meri. (…) Obilje cveća postaje metafora ljubavi i rajskih vrtova. Na pitanje: čime hranite Vaš rad? Slikarka bi verovatno odgovorila elementima floralnog i folklornog, persijskim tepisima i ružama, modelima naše kulture. I zaista, u koloristički raskošnim i mirisnim đul-baštama Selme Đulizarević žive princeze (iz bajki) spremne da ulepšaju i naše snove. Trnova Ružica je jedna od njih. Bajka, riznica arhetipova „iskonskih slika“ i simbola koji dolaze iz kolektivno nesvesnog (Jung) sadrži toliko otkrivajućeg i oslobađajućeg. Na taj način figure iz bajke postaju nosioci naših sopstvenih projekcija, a u doživljaju bajke krije se izlečenje. (…) I Slikarkina Trnova Ružica je metafora za jedno istorijsko vreme i sećanje na nekadašnje lidere, vođe, (Princ, Kralj, Lenjin, Tito). Cvetovi su zajednički imenitelj u čitavom autorkinom slikarskom radu. I kao etno-aplikacije, rasuti i zašiveni na korsete, Titovu sliku, kolaže, a dominiraju i crtežima. Više od istine koju živimo je da se utopijskim projektima prolitičara može uspavati ne samo princeza već i čitav narod. Socijalni i drugi tabui koji provociraju, vuku se za nama. Službeno istorijsko pamćenje postaje retrogradno. Projekt o spasiteljskoj ljubavi Trnove Ružice blizak je senzibilitetu femine.

(…) Aritmija vremena obeležena je rasutom pažnjom, zgusnutom svakodnevicom i stereotipima. Uprkos svemu, Selma Đulizarević Karanović je deo generacije ubeđene da se i umetnošću svet može menjati.”